Ang paggamit ng simbolo sa kampanya ay may dalawang mukha—maaaring ito ay makatulong sa pagboto, o maging hadlang sa mas malalim na pag-unawa sa kakayahan ng mga kandidato.

Sa positibong pananaw, ang simbolo ay nagsisilbing tulay sa pagitan ng mga kandidato at ng publiko. Dahil hindi lahat ng botante ay may kakayahang malaman o makisali sa mahahabang talakayan tungkol sa mga plataporma o debate, ang simpleng kulay o imahe ay nakakatulong sa kanila upang makilala at maalala ang mga kandidato. Lalo na sa mga taong nasa laylayan ng lipunan, ang makamasang imahe na dala ng simbolo ay nagbibigay ng koneksyon at representasyon sa mga taong ito at kadalasan, ‘yon lamang ang ginagawang basehan ng mga tao.

Kaya naman nagkakaroon ng alinlangan na ang pagboto ay magiging mababaw dahil ito ay ibinabatay na lamang sa mga simbolo katulad ng paboritong kulay, hayop, o emosyonal na imahe at hindi sa konkretong plataporma, kakayahan, at track record ng mga tumatakbo. Ang mga simbolo ay maaaring magtakip sa mga isyung dapat pagtuunan ng pansin, gaya ng katiwalian, kapabayaan, o kawalan ng konkretong plano ng kandidato. Kapag ang imahe ng isang kandito ang naging basehan ng kampanya at hindi ang record na meron ito, nagkakaroon ng pag-iisangtabi sa tunay na layunin ng halalan bilang isang mekanismo ng responsableng pagpili ng tapat, may prinsipyo, at maasahang politiko para sa publiko. Sa ganitong konteksto, mas nagiging kompetisyon ng branding ang halalan kaysa sa pagtalakay at pag-aayos ng mga suliraning meron ang bansa.